الهی هب لی کمال انقطاع الیک

در آیه ۹۶ سوره مریم مى خوانیم: (اِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصّالحاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدّاً ): «به یقین کسانى که ایمان آورده، و کارهاى شایسته انجام داده اند، به زودى خداوند رحمان محبّتى براى آنان (در دل ها) قرار مى دهد».

این آیه به خوبى دلالت دارد که ایمان و عمل صالح سرچشمه محبوبیت در میان توده هاى مردم است.آرى! ایمان و عمل صالح جاذبه عجیبى دارد که دل ها را همچون آهن ربا به سوى خود جذب مى کند، حتّى افراد ناپاک و آلوده نیز از پاکان و صالحان لذّت مى برند.
«وَ تُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا; (فجر، ۲۰) و مال را دوست دارید، دوست داشتنى بسیار.»

در قرآن کریم، دو نوع عشق مورد توجه قرار گرفته است:

الف) عشق صحیح یا آسمانى و حقیقى.
ب) عشق باطل یا زمینى و مجازى
آنچه بیشتر مورد توجه و عنایت قرآن است و آیات زیادى به آن اختصاص یافته، عشق در راه خداست. قرآن کریم، نمونه اى از این عشق خدایى را در سوره طه، در داستان حضرت موسى (علیه السلام) نقل مى کند و مى فرماید: «وَ مَآ أَعْجَلَکَ عَن قَوْمِکَ یَـمُوسَى * قَالَ هُمْ أُوْلاَءِ عَلَى أَثَرِى وَ عَجِلْتُ إِلَیْکَ رَبِّ لِتَرْضَى; (طه،۸۳و۸۴) و اى موسى!

چه چیز تو را (دور) از قوم خودت، به شتاب واداشته است؟ گفت: اینان در پى منند، و من {اى پروردگارم! } به سویت شتافتم تا خشنود شوى.

عشق در قرآن

آنان که از مسأله جاذبه عشق به خدا بى خبرند، ممکن است از گفتار موسى، در پاسخ سؤال پروردگار در مورد عجله او در شتافتن به میعادگاه خداوند، شگفت زده شوند؛ امّا آنان که با تمام وجود این حقیقت را درک کرده اند که هرچه وعده وصل نزدیک شود، آتش عشق، تیزتر مى گردد، بخوبى مى دانند که چه نیروى مرموزى موسى (علیه السلام) را به سوى میعادگاه «اللّه» مى کشید و آنچنان با سرعت مى رفت که حتى قومى را که با او بودند، پشت سر گذاشت و مى دانست که تمام جهان، ارزش یک لحظه از این مناجات را ندارد..امام صادق (علیه السلام) فرمود: عاشق بى قرار نه به غذا میل پیدا مى کند و نه از نوشیدنى گوارا لذت مى برد.

نه خواب آسوده دارد نه با دوستى انس مى گیرد و نه در خانه اى آرام خواهد داشت…; بلکه شب و روز خدا را بندگى مى کند؛ به این امید که به محبوبش «اللّه» برسد…; آنچنان که خداوند از موسى بن عمران (علیه السلام) درباره میعاد پروردگار نقل مى کند «وَ عَجِلْتُ إِلَیْکَ رَبِّ لِتَرْضَى» • بنابراین، آنچه که برخى آن را عشق مجازى مى نامند، در واقع عشق نیست؛ بلکه یک تمایل نفسانى و شهوانى است..

در پایان شایسته است بگوییم:

««محبت» بین خداوند متعال و بندگانش طرفینى است. به همین جهت خداوند اساس دینش را بر پایه «محبت» قرار داده است. امام صادق (علیه السلام) مى فرماید: «هل الدین الاّ الحب؛ دین چیزى جز محبت نیست.» عشق در قرآن